Το Ράλλυ Μόντε Κάρλο παραδοσιακά και φέτος ανοίγει την αυλαία του Παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλλυ! Με ιστορία που ξεπερνάει τα 100 χρόνια, είναι ένας αγώνας-έμβλημα για το θεσμό, ένα ράλλυ που όλοι θέλουν να συμμετέχουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ουκ ολίγες φορές οι συμμετοχές ξεπερνούσαν τις 100, αναγκάζοντας μάλιστα τους οργανωτές να βάλουν όριο και να απορρίψουν πληρώματα που είχαν δηλώσει συμμετοχή.

Μέχρι πριν κάποια χρόνια, μάλιστα, η εκκίνηση του αγώνα γινόταν από διάφορες Ευρωπαϊκές πόλεις, με την Αθήνα να αποτελεί μία από αυτές, γεγονός που αποτελούσε κίνητρο για αρκετούς «δικούς μας» να βρεθούν στο δημοφιλή αυτό αγώνα. Πράγματι! Η ελληνική παρουσία στον Πριγκηπάτο είναι έντονη και ξεκινάει από πολύ παλιά! Οδηγοί όπως οι Σταύρος Ζαλμάς, «Είπωρχ», Τζώνυ Πεσμαζόγλου, Γιάννης Χρονίδης και Μηνάς Βουρδουμπάκης έχουν εκπροσωπήσει τη χώρα μας σε έναν αγώνα που ανέκαθεν ήταν απαιτητικός εξαιτίας των ευμετάβλητων συνθηκών και όχι μόνο. Τα τελευταία χρόνια, στο Μονακό ταξίδεψαν για να βιώσουν τη μοναδική αυτή ατμόσφαιρα, οι Δημήτρης Αμαξόπουλος (2011), Δημήτρης Δριβάκος (2012, 2013, 2015, 2017), Ιορδάνης Σερδερίδης (2014, 2015, 2016, 2017), Λάμπρος Αθανασούλας (2016) και Νίκος Παυλίδης (2015, 2018, 2019), με τον τελευταίο να δηλώνει και φέτος δυναμικό παρών.

Την τετραετία από το 1996 έως και το 1999, η γαλανόλευκη σημαία κοσμούσε την οροφή των Fiat Cinquecento αρχικά (1996-1998) και Fiat Seicento στη συνέχεια (1999). Η Fiat  Auto Hellas έστελνε στο Μόντε Κάρλο το νικητή του Trofeo Cinquecento της προηγούμενης χρονιάς, με τον Κώστα Αργυρίου να είναι ο εκπρόσωπος μας το 1996 και το 1997. Παραμονές του φετινού αγώνα, είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε μαζί του και να ακούσουμε ιστορίες εκείνης της εποχής και όχι μόνο.

Η εμπλοκή του Κώστα Αργυρίου με τους αγώνες ξεκίνησε το 1985, όταν αγωνίστηκε σε ένα από τα πολλά ράλλυ σπριντ που διοργανώνονταν στην Πεντέλη. «Με συνοδηγό τον Βαγγέλη Καμπριγιάννη, ντουμπλάραμε ένα Ford Escort MKI στα σπριντ εκείνης της εποχής που ήταν της τάξεως των 5 χιλιομέτρων. Ήμασταν άτυχοι διότι κάναμε μόνο το ένα από τα δύο σκέλη, καθώς εξαιτίας ενός μηχανικού προβλήματος, δεν μπορέσαμε να τερματίσουμε.» Έκτοτε και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας το ’80, η εμπλοκή του οδηγού ήταν συνεχής: «Έχοντας μεγάλη αγάπη γι αυτό το σπορ, συμμετείχα τότε σε αρκετούς αγώνες, είτε ράλλυ, είτε αναβάσεις. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, το 1986 πρέπει να ήταν, είχα έξοδο σε μια Ανάβαση Φυλής και σε 5 ημέρες έπρεπε να επιδιορθώσουμε τη ζημιά για να τρέξουμε σε χωμάτινο αγώνα του πρωταθλήματος. Τα καταφέραμε!» Από τα χέρια του Κώστα Αργυρίου έχουν περάσει ουκ ολίγα αυτοκίνητα: «Πράγματι, έπειτα από το πρώτης γενιάς Escort, οδήγησα μεταξύ άλλων, Toyota Corolla KE 35, Opel Manta, Suzuki Swift MkI, Opel Corsa, Toyota Starlet, Fiat Cinquecento, Toyota Corolla AE 111 κλπ. Κάθε αγωνιστικό αυτοκίνητο ήταν ιδιαίτερο, όλα είχαν τα θετικά και τα αρνητικά τους.»

Ακολουθώντας το θεσμό του Starlet Cup από το 1993, στα μέσα του 1995, δέχθηκε μια πρόταση να οδηγήσει ένα Fiat Cinquecento Trofeo, γεγονός που εν τέλει αποδείχθηκε καθοριστικής σημασίας για τη συμμετοχή του στο Ράλλυ Μόντε Κάρλο της επόμενης χρονιάς. «Το 1995, ξεκινώντας με Toyota Starlet, δεχθήκαμε πρόταση να οδηγήσουμε με τον Σταμάτη Λάσκο συνοδηγό, το Fiat Cinquecento με το οποίο αρχικά συμμετείχε ο Γιώργος Καμιτσάκης, στους εναπομείναντες γύρους του Trofeo. Οι επιδόσεις μας, μας επέτρεψαν να μπούμε στην 8άδα της κατάταξης και να πάρουμε το εισιτήριο για τον Ευρωπαϊκό τελικό του Cinquecento Trofeo που διεξαγόταν στη Χιρόνα της Ισπανίας. Ο νικητής θα εκπροσωπούσε τη χώρα μας στο Ράλλυ Μόντε Κάρλο της επόμενης χρονιάς, οπότε το κίνητρο για διάκριση ήταν τεράστιο! Ήταν ένας τριήμερος αγώνας 170 αγωνιστικών χιλιομέτρων σε ασφάλτινες, χωμάτινες και μικτές ειδικές διαδρομές, στον οποίο καταφέραμε να είμαστε οι πιο γρήγοροι έλληνες και να φύγουμε από την Ισπανία με τη χαρά και παράλληλα με το βάρος της εκπροσώπησης της χώρας μας, στον διασημότερο ίσως αγώνα ράλλυ

Έτσι και έγινε! Οι Κώστας Αργυρίου- Σταμάτης Λάσκος στις 20 Ιανουαρίου του 1996 ξεκίνησαν την περιπέτειά τους στο 64ο Ράλλυ Μόντε Κάρλο! Αυτή μπορεί να μην ήταν η πρώτη απόπειρα του οδηγού εκτός Ελλάδος, καθώς είχε αγωνιστεί σε Κύπρο και Βουλγαρία, ωστόσο ήταν η πρώτη συνάντηση του πληρώματος με συνθήκες πάγου και χιονιού: «Στα τέλη Νοέμβρη του 1995, πήγαμε στις ειδικές του αγώνα, ώστε να κάνουμε τις ελεύθερες, τότε, αναγνωρίσεις στις διαδρομές του ράλλυ. Όντας ακόμη τέλη φθινοπώρου, γνωρίζαμε πως οι συνθήκες που θα αντιμετωπίζαμε τις ημέρες του αγώνα θα ήταν διαφορετικές από αυτές των αναγνωρίσεων. Συμμετέχοντας για πρώτη φορά στο Μόντε Κάρλο, πήραμε εκκίνηση από το Τορίνο και ανηφορίσαμε για τις ειδικές. Στόχος μας ήταν να επιστρέψουμε σώοι και αβλαβείς στη ράμπα του τερματισμού και να ζήσουμε όλη αυτή τη μοναδική εμπειρία. Στον αγώνα συμμετείχαν πάνω από 20 πανομοιότυπα- Ιταλικά Fiat Cinquecento, την προετοιμασία των οποίων είχαν αναλάβει Ιταλοί μηχανικοί. Ολοκληρώνοντας την πρώτη μέρα αναγνωριστικά, πετύχαμε αξιοπρεπείς χρόνους, λαμβάνοντας υπόψη τη μηδενική εμπειρία σε ευμετάβλητες συνθήκες οδοστρώματος. Στο βραδινό σέρβις κι ενώ τα Ιταλικά πληρώματα κατείχαν τις πρώτες θέσεις του Τροφέο, διαπιστώσαμε πως οι μηχανικοί έκαναν αλλαγή κιβωτίου μόνο στους συμπατριώτες τους και σε ερώτησή μας εάν θα γίνει και σε εμάς αντικατάσταση κιβωτίου, μας απάντησαν πως είναι προγραμματισμένη για την επόμενη μέρα. Μπαίνοντας στις ειδικές της επόμενης ημέρας, το κιβώτιο «έκανε νερά», με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σέρβις με αρκετό χαμένο χρόνο και αρκετά νεύρα. Παρ’ όλα αυτά τερματίσαμε το σκέλος και ήμασταν αισιόδοξοι για τη συνέχεια. Δυστυχώς, παρόμοιο σκηνικό προώθησης των Ιταλικών πληρωμάτων εκτυλίχθηκε και στο σέρβις της δεύτερης ημέρας. Τα ημιαξόνια στα Fiat των Ιταλών αλλάχθηκαν, σε αντίθεση με εμάς, με αποτέλεσμα στα μέσα της τρίτης ημέρας να σταματήσει άδοξα η προσπάθειά μας από σπασμένο άξονα. Δεν σας κρύβω πως φύγαμε με πικρία από το Μόντε Κάρλο, ωστόσο συνολικά ήταν μια αξέχαστη και πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς.»

Το 1996 οι κανονισμοί του Cinquecento Trofeo τροποποιήθηκαν και στο Μόντε Κάρλο της επόμενης χρονιάς θα ταξίδευε ο Έλληνας που θα κατακτούσε το έπαθλο. Αυτή τη φορά, ο Αργυρίου, με τον Τάσο Πετρίτζη δίπλα του, ακολούθησε ολόκληρο το θεσμό που περιελάμβανε ράλλυ, αναβάσεις και σιρκουί, τον κατέκτησε και πήρε για δεύτερη συνεχή χρονιά το εισιτήριο για να συμμετάσχει στο σπουδαίο αυτό αγώνα! Η περιγραφή του Κώστα Αργυρίου καθηλωτική: «Το 1997 πήγαμε πιο απροετοίμαστοι, καθώς δεν κατέστη δυνατό να πραγματοποιήσουμε αναγνωρίσεις. Έχοντας μάθει πλέον να στρίβουμε στα σημεία όπου υπήρχε πάγος, ξεκινήσαμε δειλά-δειλά, κάνοντας σωστή επιλογή ελαστικών για τις δύο πρώτες ειδικές του σκέλους, αντιγράφοντας τους Ιταλούς. Τότε, η Fiat είχε στείλει το δικό της θα λέγαμε, «gravel crew” στις ειδικές, οπότε είχαμε την ενημέρωση πως οι δύο πρώτες ειδικές ήταν βρεγμένες, χωρίς ίχνος χιονιού. Πράγματι, με το «καλημέρα» πετύχαμε καλούς χρόνους, προσπερνώντας πιο αργούς συνδυασμούς που εκκινούσαν πριν από εμάς. Η τρίτη ειδική, ωστόσο απαιτούσε χειμερινά ελαστικά, γλιστρούσε, με αποτέλεσμα σε ένα σημείο να βγούμε εκτός δρόμου, να ξαναμπούμε με τη βοήθεια των θεατών και να χάσουμε περίπου 10 λεπτά. Θυμάμαι ένας Γερμανός, ο Kling είχε φορέσει ελαστικά κατάλληλα για αυτές τις συνθήκες και είχε … «ξυλοφορτώσει» τους Ιταλούς! Συνεχίσαμε, βέβαια την προσπάθειά μας και στο τελευταίο σκέλος, τρεις ειδικές πριν το τέλος τραυματίσαμε το ψυγείο έπειτα από έξοδο. Δεν το βάλαμε κάτω, τερματίσαμε τη διαδρομή και φτάσαμε επιτυχώς στο σέρβις. Αλλάξαμε ψυγείο, προφυλακτήρα, ψαλίδι και ενώ ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε, μας φώναξαν πίσω οι μηχανικοί για να επιδιορθώσουν μια λεπτομέρεια που πρόσεξαν την τελευταία στιγμή. Με είχε κυριεύσει το άγχος! Έπρεπε μέσα σε 15 λεπτά να καλύψουμε τα 30 χιλιόμετρα απλής  μέχρι την ειδική. Ήμασταν αποφασισμένοι να το κάνουμε! Είχαμε φτάσει στην πηγή. Θέλαμε όσο τίποτε άλλο να τερματίσουμε το Μόντε Κάρλο εκείνης της χρονιάς! Συγκεντρωθήκαμε για να πετύχουμε το στόχο μας, μην έχοντας όμως κάνει αναγνωρίσεις, χάσαμε μία διασταύρωση και φτάσαμε στην ειδική διαδρομή «καπελωμένοι» κατά 15 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα! Το θυμάμαι σαν τώρα! Εκείνη τη χρονιά δεν μπορούσες να αργήσεις περισσότερα από 15 λεπτά, σε έθεταν αυτομάτως εκτός αγώνα. Έτσι κι έγινε… Δεν κρύβω πως μας έπιασαν τα κλάματα! Είχαμε καταφέρει να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις δυσκολίες δυόμιση μέρες, να αναρριχηθούμε από την όγδοη θέση στην τρίτη στα Fiat και τρεις ειδικές πριν το τέλος αναγκαστήκαμε για αυτό το «φθηνό» λόγο να αποσυρθούμε…».

Ποια στιγμή θυμάται ο Κώστας Αργυρίου από τα δύο Ράλλυ Μόντε Κάρλο που έτρεξε; «Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν το καθιερωμένο Gala που πραγματοποιούσαν παραμονές του αγώνα οι οργανωτές προς τιμήν των πληρωμάτων. Εμείς παρευρεθήκαμε το 1997 σε μια κατάμεστη αίθουσα, παρέα με όλα τα μεγάλα ονόματα εκείνης της εποχής! Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Colin McRae που είχε έρθει με την παραδοσιακή στολή της Σκωτίας. Εκείνη η βραδιά ήταν αφιερωμένη στον Jean Ragnotti που είχε ανακοινώσει την απόσυρσή του από την ενεργό δράση στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς. Πρωτόγνωρες καταστάσεις για εμάς τους ερασιτέχνες!»

Η συμμετοχή ελληνικών πληρωμάτων στο Μόντε Κάρλο μόνο περήφανους μπορεί να μας κάνει, ειδικά σε αυτή την περίοδο όπου οι ευχάριστες ειδήσεις σπανίζουν! Είναι ένας λόγος παραπάνω να ξεκλέβεις χρόνο και να παρακολουθείς τα αποτελέσματα του αγώνα real time! Καλή επιτυχία, λοιπόν, στο φετινό μας εκπρόσωπο, Νίκο Παυλίδη!

Από Apostolis